O declive da poboación de pita do monte débese a unha combinación de factores globais (o cambio climático podería ser responsable do descenso da poboación de pita do monte en toda Europa), rexionais (que afectan á cordilleira Cantábrica, límite da súa área de distribución) e de carácter local (elevada presenza de competidores e depredadores). Todos os factores de ameaza están estreitamente ligados entre eles e teñen un efecto aditivo.

Perda de calidade de hábitat. Relacionada co abandono do medio rural e dos usos tradicionais, que favoreceu a transformación do medio forestal. A evolución da cuberta vexetal cara a estruturas máis densas e regulares tivo efectos negativos na penetrabilidade do hábitat e na frutificación de especies crave para a súa alimentación. A medida que o hábitat é de peor calidade ou está máis fragmentado, as  pitas do monte necesitan incrementar os seus dominios vitais para cubrir as súas necesidades de hábitat, incrementando con iso os desprazamentos entre fragmentos con estrutura favorable. Ademais a fragmentación forestal determina un incremento dos bordos forestais, o que ten un efecto indirecto favorecendo a predación e o ramoneo por ungulados competidores.
 
Fragmentación da poboación e illamento de exemplares. Actualmente, a área de distribución da pita do monte está localizada en áreas montañosas da cordilleira Cantábrica, en Galicia, Cantabria, Principado de Asturias e Castela e León. O declive poboacional foi máis relevante nas zonas periféricas e na zona central da área de distribución. Dada a fragmentación da área de ocupación, pódese considerar que a poboación está constituída por dous núcleos principais, separados por unha ampla zona con moi baixa poboación e circunscrita á vertente norte da cordilleira:
 

• núcleo oriental, nos Parques Naturais de Caso e Poña e o Consello de Aller en Asturias, no Parque Rexional dos Picos de Europa en León e nalgunhas zonas do Parque Nacional dos Picos de Europa.
• núcleo occidental, no Parque Natural das Fontes do Narcea, Degaña e Ibias, Parque Natural das Ubiñas-A Mesa e varias zonas limítrofes en Asturias, e os vales do Alto Sil e Omaña e Cepeda en León.

 
Depredación. A depredación de postas e de exemplares nas súas primeiras etapas de vida débese incrementar nas últimas décadas, debido á modificación do hábitat e ao aumento de poboacións de depredadores na súa área de distribución. A elevada taxa de depredación está relacionada coa estrutura forestal, xa que os depredadores son máis eficaces nun bosque fragmentado que nun bosque continuo, e nun sen cobertura de refuxio no sotobosque que outro rico en áreas de refuxio.

Causas de mortalidade non natural. A presenza na área de distribución da pita do monte de estruturas perigosas, como liñas eléctricas, cercados e valados, é un importante factor de ameaza para a subespecie, podendo causar a morte de pitas do monte por electrocución ou colisión.Perda de usos tradicionais e vinculación co territorio. A gandería extensiva tradicional, os aproveitamentos tradicionais de madeira, leñas e ata o de folla para a alimentación do gando doméstico, configurou a paisaxe actual da cordilleira Cantábrica. O abandono do medio rural e, consecuentemente, dos usos tradicionais que viñan practicando nos montes cantábricos, comportou cambios no hábitat, como a densificación e regularización das masas arboredos, o avance da matogueira, o que pode constituír un factor de ameaza para a subespecie.

Causas de mortalidad no natural. La presencia en el área de distribución del urogallo cantábrico de estructuras peligrosas, como líneas eléctricas, cercados y vallados, es un importante factor de amenaza para la subespecie, pudiendo causar la muerte de urogallos por electrocución o colisión.

Pérdida de usos tradicionales y vinculación con el territorio. La ganadería extensiva tradicional, los aprovechamientos tradicionales de madera, leñas e incluso el de hoja para la alimentación del ganado doméstico, han configurado el paisaje actual de la cordillera Cantábrica. El abandono del medio rural y, consecuentemente, de los usos tradicionales que se venían practicando en los montes cantábricos, ha comportado cambios en el hábitat, como la densificación y regularización de las masas arboladas, el avance del matorral, lo que puede constituir un factor de amenaza para la subespecie.